Aleksander Konstanty Sielski (ur. 12 kwietnia 1886 w Warszawie – działał do 1955) – dyrygent, kapelmistrz, organizator życia muzycznego i teatralnego. Syn Ludwika i Magdaleny z Rzepeckich, mąż Kamili z Celińskich. Kształcił się w Warszawskim Instytucie Muzycznym – grę na trąbce studiował u G. Zieglera, kompozycję i dyrygenturę u Z. Noskowskiego. Od 1905 prowadził amatorskie zespoły muzyczne, a od 1906 orkiestry strażackie i wojskowe. W latach 1915–1918 był dyrygentem w Moskwie. Po powrocie do kraju w 1919 zorganizował Orkiestrę Reprezentacyjną Wojska Polskiego i był jej kapelmistrzem do 1925. Następnie do wybuchu II wojny światowej kierował Reprezentacyjną Orkiestrą Policji Państwowej. Związki z teatrem nawiązał wcześnie – w latach 1900–1906 był trębaczem w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie, później uczestniczył w przedstawieniach tej sceny z orkiestrą Warszawskiej Straży Ogniowej, czasem także jako dyrygent (np. „Jadwiga” K. Kurpińskiego, 1915). Kilkukrotnie organizował teatry muzyczne w Warszawie: Operę Buffo (1919, 1932), próbę stworzenia Opery Ludowej (1925), krótko działający Music-Hall (1927). Po wojnie pracował z Centralnym Zespołem Artystycznym Wojska Polskiego (1945–1947), Orkiestrą Związku Zawodowego Kolejarzy (1948–1950) oraz jako kierownik artystyczny Opery Objazdowej (1953–1955), gdzie dyrygował m.in. premierą „Janka” (1953, Kielce). Zajmował się także pedagogiką – wykładał w warszawskim konserwatorium (1937–1939) i uczył dyrygentury (1945–1949).
Wymiary: 14,1 x 9 cm.
