Banknot, którego w takim stanie nie widzieliśmy w żadnym zbiorze! Ani prywatnym, ani muzealnym.
Bez ugięć w polu. Jedynie lekkie ugięcia w obrębie marginesów i dwa lekkie ślady po suchych podlepkach na górnym marginesie, od strony rewersu.
W pełni naturalny, rewelacyjny w prezencji. Imponująco zachowana sucha pieczęć. Wysoka, głęboko wytłoczona i z lśniącym tłem.
Papier delikatny, biały (jasno-kremowy), o widocznej pod powiększeniem delikatnej fakturze na awersie.
Przetłocznia widoczne nie tylko od pieczęci (w tym efektownie od strony rewersu), ale także od matrycy odciskającej wszystkie elementy druku. Rewelacja!
Najładniejsza znana nam sztuka!
Emisja niespotykana w takich stanach. Jest to wynikiem zarówno cech własnych banknotu (druk na jasnym, niebarwionym papierze), jak i długości pozostawania w obiegu. Wprowadzona w grudniu 1835 roku obiegała do końca 1851, a wymiana w kasach Banku Polskiego była możliwa jeszcze sześć lat dłużej.
Najwyższej klasy numizmat z działu polskiego pieniądza papierowego. Z jego klasycznego, wczesnego okresu. Z najtrudniejszych, stanowiących najwyższe wyzwanie kolekcjonerskie XIX-wiecznych emisji Banku Polskiego.
