Stefan Hernik, dowódca dywizjonu, otrzymał wezwanie 3 września 1939 roku od generała Waleriana Czumy, dowódcy obrony Warszawy i został mianowany dowódcą artylerii Warszawy. Jego 41 Dywizjon Artylerii Lekkiej przekazano do dyspozycji Dowództwa Obrony Warszawy. Po przybyciu do stolicy, w nocy z 3 na 4 września, dywizjon rozlokował się strategicznie. Pierwsza bateria zajęła rejon ulic Górczewskiej i Księcia Janusza oraz wspierała batalion III/40 pp. Druga bateria - rejon Fortu Bema. Trzecia bateria - rejon Reduty Ordona, ul. Wolskiej i cmentarza prawosławnego.
Dywizjon utrzymał te pozycje do kapitulacji Warszawy. 9 września, w wyniku bombardowania, kolumna amunicyjna dywizjonu straciła część wozów amunicyjnych. Podczas walk, 2 bateria pełniła rolę artylerii towarzyszącej i przeciwpancernej na pododcinku "Północ," podczas gdy reszta 41 dywizjonu działała na pododcinku "Zachód" (Wola).
Mimo ciężkich warunków i ciągłego zagrożenia ze strony niemieckiej, dywizjon pozostał na swoich pozycjach, uczestnicząc aktywnie w obronie Warszawy. Przez cały okres obrony, artyleria towarzysząca dywizjonu była nieustannie narażona na ostrzał i prowadziła skuteczny ogień przeciwnika, niszcząc wiele niemieckich czołgów. 41 DAL kontynuował obronę Warszawy aż do jej kapitulacji 29 września 1939 roku, pozostając na stanowiskach ogniowych, a później był gwarantem przestrzegania do tego dnia przez stronę niemiecką warunków kapitulacji.
W skład zestawu wchodzi:
- Srebrny Krzyż zasługi (wykonany w okresie PRL w Mennicy Państwowej) wraz z dyplomem,
- Medal za Długoletnią Służbę - Srebrny (XX) wraz z dyplomem,
- Dokument nadania Krzyża Walecznych za Obronę Warszawy,
- Nieśmiertelnik + dokumenty z obozu jenieckiego OFLAG VII.A nr.882 i OFLAG XI.A nr.882,
- Dokumenty z wyzwolenia przez PSZnZ,
- Dokumenty wjazdowe do Polski Ludowej,
- Umowa na dzieło oraz rękopis: "Artyleria Przeciwpancerna w Obronie Warszawy 3-30.IX.1939 r."
